Έχω μια φίλη που ζει μόνη της. Καθημερινά όταν ανοίγει τα μάτια της και συνειδητοποιεί που βρίσκεται και τι έχει να κάνει μέσα στη μέρα, χαμογελάει. Αβίαστα χαμογελάει στο τίποτα. Περιμένει να χτυπήσει το τηλέφωνο, αλλά δεν θέλει κιόλας κανείς να την ενοχλήσει.
Ζει μία αγωνιώδη αναμονή, αλλά και επιτηδευμένη φυγή μαζί. Και πάντα, μα πάντα ψάχνει τρόπους να κερδίσει χρόνο μόνη στο σπίτι της. Φτιάχνει καφέ, βάζει μουσική, πηγαίνει στο μπάνιο, ανοιγοκλείνει το νερό, δοκιμάζει καθαριστικά και μάσκες, συγκρατεί νερό στην επιδερμίδα της και σκέψεις στο μυαλό της και βάζει ορό, κρέμα και λίγο ΒΒ cream, ρουζ, μάσκαρα κι ένα σπρέι σταθεροποίησης του μακιγιάζ και μετά άρωμα και γενικά ήρεμα και νωχελικά βάζει ό,τι βρει μπροστά της για να νιώσει ότι κάνει πολλά. Και μετά δουλεύει. Skype meetings πια κλπ.
Τα θέλω και τα μπορώ της ενοχλητικά πολλά. Η ίδια όμως, δείχνει ότι δεν αγχώνεται για τίποτα, αλλά πιθανόν να πνίγεται από το στρες. Της αρέσει να προβλέπει το μέλλον της, αλλά ίσως δεν ξέρει τώρα πώς να καταναλώσει σωστά το παρόν της.
Της κάνω βιντεοκλήση. Κάνει ένα κορμό σοκολάτα αργά και μου μιλάει το ίδιο αργά. Λίγο αργότερα κάθεται απέναντί μου και βγάζει το ρολόι από το χέρι της. “Το ρολόι μου σταμάτησε”, λέει, “ενώ η ώρα προχωράει. Θα πάρω άλλο.” Ό,τι χαλάει το αντικαθιστά, δεν το φτιάχνει. Μπορείς να την καταλάβεις;
Πρόσεξε τώρα: Μπαίνουμε μαζί σ’ ένα LIVE για με θέμα την αναβλητικότητα. Κάθεται ήρεμη μέσα σαν να στέκεται σε μια γωνίτσα ενός δωματίου. Αποκαμωμένη απ’ όλα όσα τις φωνάζουν ότι η ζωή τρέχει. Στρεσάρεται. Δεν της αρέσει αυτό που συμβαίνει. Παρακολουθώ τη ματιά της. Έχει σταθεί στο πουθενά και είμαι βέβαιη ότι ψάχνει την άκρη της παρατεταμένης νιότης της. Ψάχνει τον ενθουσιασμό της.
Κάποια στιγμή τη χάνω. Μου στέλνει μήνυμα. “Έφυγα”, μου λέει. “Ήρθε η ώρα να αναμετρήσω τους ήχους των ονείρων μου”. “Να προσέχεις” της λέω.
Οι πραγματικά επιτυχημένοι δεν πουλάνε τίποτα για μια σταλιά επιτυχία. Σταλιά, ναι! Γιατί όλα κρατούν λίγο. Κι αυτή η χαλάρωση στην κάθε γωνίτσα της είναι απαραίτητη. Και έρχεται και φεύγει όποτε θέλει. Κι είναι αλλιώτικη από τους άλλους. Κι είναι ο κόντρα ρόλος μου. Είναι αυτή που δίνει νόημα στη σιωπή μου.
Μετά από δύο ώρες της τηλεφωνώ. “Τι κάνεις” τη ρωτάω. Είμαι στον καναπέ με το λάπτοπ στα πόδια. Οργανώνω λίγο το χρόνο μου. Όταν το σπίτι είναι άδειο αισθάνομαι μοναξιά. Όταν το σπίτι είναι γεμάτο θέλω την ησυχία μου. Γελάμε. Και συνεχίζει… Οι φόβοι μπαινοβγαίνουν από τα παράθυρα, αλλά να σου πω κάτι, είμαι έτοιμη να σηκωθώ να τους κεράσω καφέ. Ας κάτσουν δίπλα μου, μήπως και συνεννοηθούμε λιγάκι. “Αν περάσει κι ο δικός μου φόβος από κει δώσε φιλί”, της λέω πριν κλείσουμε το τηλέφωνο.
Απ' όλα τα ωραία, εσύ χρόνε, μόνο εσύ!
πι.ες: Αν όλο αυτό ήταν προϊόν περιποίησης θα ήταν μια εξατομικευμένη προϊοντάρα που στοχεύει στο να σε κάνει να αισθάνεσαι φανταστικά εσύ και μόνο εσύ, όπως και να νιώθεις και από όποια γωνία κι αν επιλέξεις να σταθείς.
Η ομορφιά είναι συναίσθημα
Η κεντρική φωτογραφία είναι ένα σχέδιο μιας ενδιαφέρουσας καλλιτέχνιδας. Θα τη βρεις στο instagram ως lia_quax. Κάθε Σάββατο δίνει μια εικόνα εδώ, που συνοδεύει ένα από τα πιο αλλιώς κι αλλιώτικα ποσταρίσματα, που είναι υλικό για μια ιδιαίτερη φροντίδα, που ταιριάζει σε κάθε τύπο (επιδερμίδας).
