Tα λέμε κάθε Σάββατο αλλιώς κι αλλιώτικα. Κι έχουμε προ πολλού καταλήξει ότι στην εποχή του κορονοϊού μία μάσκα κι ένας επαναπροσδιορισμός κάτι κάνει, ενώ μένουμε σπίτι και πατάμε πόδι στην εξάπλωση της απόστασης.
Προτείνω να κάνεις κι εσύ μια παύση από το φόβο, την αγωνία και την αβεβαιότητα. Δες τις στιγμές, που σου έχουν χαριστεί. Ανορθόδοξα, βίαια και προκλητικά, ό,τι κι αν είναι αυτές οι στιγμές είναι εδώ στο απόλυτο lockdown κι είναι ώρα να τις ζήσεις, να τις μετρήσεις και μέσα απ’ αυτές να αναμετρηθείς με τα μέσα σου (περισσότερο από τα έξω σου).
Διαβάζω διάφορα άρθρα δεξιά κι αριστερά (κυρίως ψυχολογικά και κοινωνικά). Θέλω να παρατηρήσω όλες τις “παρενέργειες” αυτής της απομόνωσης στο ίδιο σου το σπίτι. Κι όλες οι σχέσεις λένε οι ειδικοί θα δοκιμαστούν. Όλες. Φιλικές, συζυγικές, οικογενειακές κι επαγγελματικές. Και οι ίδιοι επιμένουν ότι στο τέλος θα επιβιώσουν μόνο όσες έχουν γερές βάσεις. Οι υπόλοιπες, πιθανόν όχι. Κάποιες θα καταρρεύσουν. Λογικό. Κάπως τρομακτικό, αλλά στο τέλος λυτρωτικό. Νομίζω. Όχι;
Σε κάθε σπίτι διαδραματίζονται πολλές και ποικίλες ιστορίες καθημερινής ομορφιάς. Αληθινής κι ανεπιτήδευτης ομορφιάς. Μια γκάμα από μαγειρικές ικανότητες, συνομωτικές ανησυχίες και θεωρίες καθημερινής τρέλας με πιτζάμες, φόρμες και φθαρμένα τζιν. Καφέδες, τσάγια, κοκτέιλ, κρασιά, φαγητά, ταινίες, μαζέματα, λογαριασμοί, σκέψεις, καταθέσεις, γυμναστικές, ρουτίνες περιποίησης και δουλειές του σπιτιού σε απόλυτο ομορφοχαμό.
Κάπου ανάμεσα εσύ. Παλεύεις να διατηρήσεις ψυχραιμία, να αναδείξεις αγάπη, να εκφράσεις πίστη, να αφήσεις το κάθε ψεγαδάκι φόβου να ακουμπήσει στην αγαπημένη σου πλευρά του καναπέ και ενώ οι ειδήσεις φτάνουν σε σένα, εσύ φτάνει να διαβάσεις ένα ωραίο βιβλίο ή να δώσεις την ευκαιρία στο βλέμμα σου να καλοκαιριάσει κι όλα, μα όλα σου φαίνονται κάπως θαυματουργά.
Ξέρω, δεν είναι αυτό που φαίνεται, αλλά το ‘χουμε! Κι όσο πιο πολλοί το δούμε αυτό, τόσο πιο γρήγορα θα λυτρωθούμε, θα απελευθερωθούμε και θα κάνουμε ένα νέο restart κάποια μαγική στιγμή.
Είμαι σίγουρη ότι όταν είσαι μόνη ή μόνος στο σπίτι είναι πιο δύσκολο από το να μοιράζεσαι τη σιωπή με κάποιον ακόμη. Καταλαβαίνω. Το νιώθω. Ακούω τη φωνή της μητέρας μου στο τηλέφωνο. Η αγωνία της κοντράρει την επιμονή της να βγει με ζωηρό βλέμμα απ’ όλο αυτό. Παρακαλάω μέσα μου να φερθεί σαν παιδί (πεισματάρικο κι αυθάδικο, όπως έκανε πάντα). Να μη μετράει πια θερμίδες, αλλά μόνο στιγμές ηρεμίας, να σβήσει την τηλεόραση και να ανοίξει κανένα βιβλίο, να αγαπήσει τη μοναξιά της και να σταματήσει να την κοντράρει, να μη θυμώνει στα θέλω της, αλλά και να εναντιώνεται στα μπορώ της. Θέλει να πάει στο σούπερ μάρκετ για να μιλήσει με μια γνωστή, να αντικρίσει ένα οικείο πρόσωπο, θέλει να περάσει από το φαρμακείο για να τα πει με τη φαρμακοποιό της, θέλει να τρέξει μέχρι το περίπτερο για τα τσιγάρα και το σταυρόλεξό της και μπορεί να τα κάνει όλα αυτά μαζί (την ίδια μέρα).
Το θέμα είναι να μπορείς να επιλέγεις το σωστό για σένα. Σύμφωνα μ’ έναν Αυστριακό γκουρού του management: “Στην ιστορία κάθε επιτυχίας, θα βρεις κάποιον που πήρε μια θαρραλέα απόφαση.” Κι αυτή τη δεδομένη στιγμή της παγκόσμιας πανδημίας είναι να μείνουμε σπίτι. Κι ας δούμε τι μπορούμε να κάνουμε με τον χρόνο που μας έχει δοθεί. Δεν είναι αυτό που φαίνεται (στην κεντρική φωτογραφία), αλλά το’χουμε!
Η κεντρική φωτογραφία είναι ένα σχέδιο μιας ενδιαφέρουσας καλλιτέχνιδας. Τη βρίσκεις στο instagram ως lia_quax. Κάθε Σάββατο δίνει μια εικόνα εδώ, που συνοδεύει ένα από τα πιο αλλιώς κι αλλιώτικα ποσταρίσματα, που είναι υλικό για μια ιδιαίτερη φροντίδα, που ταιριάζει σε κάθε τύπο (επιδερμίδας).
