Να τη κι αυτή η μέρα ελευθερίας. Όνειρα και φόβοι μαζί. Ακριβώς τη στιγμή που κλαις, μετά γελάς. Εκεί που ψιθυρίζεις φοβάμαι, φωνάζεις μ’ όλη σου τη δύναμη μπορώ. Κι εκεί που λες στην όποια πολύπλοκη σκέψη σου φύγε, μονολογείς γλυκόλογα στο κάτσε όπως είσαι να δω τι έχεις να μου πεις. Και μετά από ένα συγγνώμη ακολουθεί το σ’ αγαπώ. Κάπως έτσι πάνε όλα.
Έτσι απλά περνάς από τη μια φάση στην άλλη. Κι είναι μια ματιά, μια σπρωξιά, μια τούμπα, ένα τραγούδι, λίγες λέξεις, ή μια κίνηση που σε βάζει σε μια εγρήγορση. Και το βλέπεις όλο αυτό να συμβαίνει. Κοντοστέκεσαι, χαμογελάς και χαιρετάς στην αλλαγή. Έτσι απλά. Απλά είναι όλα. Κι η ομορφιά. Κι αυτή στα απλά είναι.
Ευκαιρία τώρα να μοιραστούμε ευχές. Ευχές που δείχνουν στόχους και στοχοποιούν όνειρα. Ευχές που αλλάζουν τις εξελίξεις αυτής της εποχής. Χίλιες ευχές για ταξίδια. Ταξίδια μέσα από νέες κι αλλιώτικες διαδρομές. Ευχές να γνωρίσεις τους πιο ενδιαφέροντες ανθρώπους και να κάνεις ξανά αγκαλιές (έστω κάποια στιγμή αργότερα). Ευχές να μπορείς να μη φοβάσαι και να σ’ αρέσει να περπατάς με παρέες (χωρίς μάσκα). Ευχές να μοιράζεσαι ιδέες και στιγμές (μ΄ ένα καφέ στον ήλιο κι όχι μέσω skype). Εκατοντάδες ευχές για να ερωτεύεσαι τη μέρα κάθε φορά (σαν να είναι η πρώτη σου). Ευχές να παίζεις με το χρόνο (σα να είσαι μικρό παιδί). Ευχές να μάθεις να χάνεις και να μάθεις να χαίρεσαι. Η ομορφιά βρίσκεται σίγουρα στα απλά. Το βλέπεις κι εσύ. Είναι στο στρωμένο τραπέζι, στα τσαλακωμένα σεντόνια, σ’ ένα υπέροχο βουνό από επιλεκτικές σκέψεις. Βρες τον τρόπο να δημιουργήσεις κάτι από το μηδέν. Το μηδέν μπορείς πολύ γρήγορα να το αλλάξεις. Έχει κάτι συναρπαστικό αυτό το σημείο εκκίνησης. Ευχές να δεις όλη αυτή την εποχή τελείως αλλιώς κι αλλιώτικα.
Όλα δείχνουν ανατροπές. Κι οι ανατροπές δεν είναι εύκολες. Μπορεί να είναι όμως και τονωτικές. Ναι;
Πάρε το τίποτα και κάνε το κάτι. Δες το όλο από την αρχή. Αν κάνει εμφάνιση ο θυμός προσπέρασέ τον με χαμόγελο. Τα δικά σου εσύ. Ο θυμός πάνω σου δείχνει σαν πολυφορεμένο και βαρύ μακιγιάζ. Δε σου ταιριάζει. Προχώρα. Μην παίρνεις τίποτα προσωπικά. Ο καθένας ζει στο μικρόκοσμό του. Κοίτα να καταλάβεις. Τα λουλούδια μοσχοβολούν. Δεν τα μυρίζουν, όμως, όλοι.
Παντού υπάρχουν ομορφιές. Κι οι ομορφιές ξεπετάγονται μέσα από δυσκολίες. Παντού υπάρχει λάμψη που ξεπερνάει πάντα τη θαμπή όψη και βγαίνει μπροστά. Το ξέρεις.
Κι αυτό το ημερολόγιο γαντζώνεται πάντα από τις ωραίες παρέες. Τις παρέες που βλέπουν χρώμα σε ασπρόμαυρες λήψεις. Τα όνειρα εσύ άλλωστε τα χρωματίζεις. Δικές σου οι εικόνες. Δικές σου οι επιθυμίες για ονειρικά σκηνικά. Δικά σου τα θέλω για ανεπιτήδευτη ομορφιά. Δικές σου και οι λέξεις που γίνονται επιθυμίες. Δικός σου ο χρόνος. Πάρε τον και βγες μπροστά. Έχει λουλουδιάσει ο τόπος. Νιώσε το άρωμα των λουλουδιών. Αφύπνισε τις αισθήσεις σου. Απόλαυσε κάθε σου βηματισμό.
Τώρα που νιώθεις πια το άρωμα των λουλουδιών βγαίνεις… To νου σου. Η ομορφιά είναι συναίσθημα.
Η κεντρική φωτογραφία είναι ένα σχέδιο μιας ενδιαφέρουσας καλλιτέχνιδας. Θα τη βρεις στο instagram ως lia_quax. Κάθε Σάββατο δίνει μια εικόνα εδώ, που συνοδεύει ένα από τα πιο αλλιώς κι αλλιώτικα ποσταρίσματα, που είναι υλικό για μια ιδιαίτερη φροντίδα, που ταιριάζει σε κάθε τύπο (επιδερμίδας).
